Ik ben - ik leef - ik reis

IK BEN ik leef ik reis. Ik ben constant op reis, van binnen naar buiten en weer van buiten naar binnen. Ogen open, ogen dicht, hier of daar, of nergens, of ergens, ik reis. Mijn bloed reist en rijst van links naar rechts, van boven naar beneden en van beneden weer naar boven. Mijn adem reist van buiten naar binnen en weer terug. Waar ik ook ben, waar ik heenga, welke beelden aan mijn oog voorbij trekken, ik reis en kan zelf mijn levensreis niet stoppen. Mijn fysieke oog signaleert en mijn geestesoog eveneens. Als het mij teveel wordt sluit ik beide ogen. Mijn geestesoog wil nooit gesloten worden. Die blijft wakker en alert en wijst mij op dingen die ik vergeten ben en op dingen die ik eigenlijk nooit meer wil zien.

Het leven raakt mij al reizend aan. Er is altijd wel een herinnering in mijn opgeslagen geheugen dat al reizend onderweg aangeraakt en wakker gemaakt wordt. Een herkenning, een vergelijking. De reis gaat door ook als ik slaap. Op reis in dromenland die mijn herinneringen zacht kan maken en soms ook elimineren, zodat er plaats komt voor wèèr herinneringen. Het land der dromen kan ook schrikbeelden laten zien van nu of ooit of dàt wat komen gaat.

Mijn levensreis brengt mij ook op plaatsen waar ik al lang geweest was. Plaatsen waar ik afscheid van genomen had en dacht nooit meer terug te komen. Steeds sta ik voor een plek die ik weer herken. Een feest, een geboorte, een vriend, mijn kind, de bloem, mensen in verre landen. Veel aktiviteiten die mij iets lieten ervaren die ik nooit meer verlaten wilde. En ook die plek. Dat is die plek. Die ervaring van toen, van ooit, o ja en van toen en toen ! Die plek beschadigde mij tot op het bot. 'Hier was ik al...' roept iets in mij keihard huilend. Ik wil gewoon NU, hoor je ? NU. Waar is dan dat NU ? Maar Nu is er nooit, want nu is dit Nu alweer een herinnering. Een herinnering van frustratie en pijn. Een afgrond voor me. Ik kijk naar beneden. Diep. Wèèr moet ik door het dal, want de reis gaat door. Ik wil zo graag nieuwe gebieden verkennen, mijzelf verrijken en heel ver-rijken, daar en daar en daar. Want ook daar was ik nog niet.

Ik voel een hand en hoor een stem die zegt 'Mijn kind, je bent nu hier'. Dan word ik opgetild. Zacht en in mijn eigen tempo behoedzaam verder gedragen. Mijn tranen worden gedroogd en ik word boven op de rand gezet. Verrijkt vervolg ik mijn levensreis om al reizend ver-te-rijken naar de nieuwe horizon. Veraf en dichtbij.