En in de woestijn zag ik de regenboog

Ik ging weer op trektocht, te voet, de woestijn de Sinaï - Egypte in. Het land waar, volgens de overlevering, Mozes doortrok met zijn volk, eeuwen en eeuwen geleden.

Deze eerste dag zie ik nog water. Het water van de Rode Zee weerspiegelt de helder blauwe hemel. Het nodigt mij uit. Alsof ik mezelf letterlijk en figuurlijk schoon mag schrobben voor het grote gebeuren. Alsof ik nu mijzelf, nu al, kan wassen voor de komende weken.

De eerste nacht op mijn matje in de slaapzak. Een diep blauw fluwelen firmament met miljoenen sterren als een beschermende deken boven mij. Het geruis van de golven van de zee. De wind die om mijn hoofd speelt. De aarde die mij draagt - zacht en hard. Alle elementen zijn tastbaar en merkbaar. Het wordt dag. Als het eerste half uur lopen achter mij ligt besef ik pas goed dat de komende dagen alle normale dingen onbereikbaar geworden zijn. Wat eng. Geen kraan, geen WC, geen TV, geen telefoon, geen plichten, geen kus, geen aai over mijn bol, geen...geen...Wat een bevrijding. En nu ? Lopen, lopen. Met mijn rugzak, met mijn geestelijke bagage. Met mezelf. Mijn vreugdes mijn verdrieten mijn verleden mijn heden mijn toe