Dag DAG

Dag DAG

Ik sta voor het raam en zeg: dag Dag.

De dag doet behoedzaam, heel langzaam, haar gordijnen toe

Zij neemt mijn kleuren mee naar de overkant

Een wereld mij zo onbekend

Nu laat zij de wereld ergens daar ontwaken en schenkt die dageraad haar kleur

Haar zachte vleugels gaan voorzichtig open

Een zacht pastel ontwaakt, maar heel brutaal

Zwelt zij aan tot vurig rood dat leven schenkt

Met weemoed licht laat ik je gaan

Maar morgen licht, dan ontvang ik je als Gods belofte, gratis, fris en onbevangen.

Tot morgen Licht

Dag DAG